Loucas schreef een theatermonoloog waarin hij de woorden van 2 grote dichters Odysseas Elytis en Guillaume Apollinaire weeft tot een totaalbeleving waarin film, muziek en eigen ervaringen naar een apotheose voeren.
Film: Amir Fahimnia
Er is nog hoop schrijft Odysseas Elytis, Grieks Nobelprijswinnaar voor literatuur in 1979. Misschien ben ik wel de laatste die zijn aanspraken doet gelden. Maar waar te beginnen? Door welke ogen ga ik kijken? Wat is nog werkelijk? Elytis kijkt door de geschiedenis heen met de ogen van de tuin. Het verloren paradijs maar ook zo simpel als de tuin waarin we onbegrijpelijker wijs zijn grootgebracht. De tuin ziet wat ik niet meer zie.
Met een zelfde problematiek worstelt de Franse dichter Guillaume Apollinaire in de Eerste Wereldoorlog. Hij schrijft vanaf het front: mijn lieve Madeleine ik zit hier al negen dagen onder de grond zonder eten en drinken. Besta jij werkelijk of is er enkel de bleke maan die ik zie? Schrijf mij woorden, zoveel mogelijk nieuwe woorden, zing me een lied in dit landschap van woede.
Ik geef een performance in woord en beeld. Het is een biecht, een botsing met de tijd. Ik laat vier filmpjes zien die ik gemaakt heb, draag voor uit het werk van Elytis en Apolliniaire en toon mijn laatste grote doeken om het niet zien te bezweren.